มูลเหตุความเสื่อมแห่งพระสัทธรรม (๒) พระไตรปิฎกและ อรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม เล่มที่ ๒๖ พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย นิทานวรรค เล่ม ๒ - หน้าที่ ๖๓๐ - ๖๓๒                                     สัทธรรมปฏิรูปกสูตร (ว่าด้วยพระสัทธรรมกำลังเลือนหายไป)                           สมัยหนึ่ง    พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่   ณ  พระเชตวัน   อาราม               ของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี  กรุงสาวัตถี  ณ   ครั้งนั้น ท่านพระมหากัสสป                เข้า ไปเฝ้า พระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ ครั้นเข้าไปเฝ้าแล้ว ถวายอภิวาท                 แล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง   ครั้นท่านพระมหากัสสปนั่งเรียบร้อยแล้วได้               กราบทูลถามว่า   ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ   อะไรหนอแล  เป็นเหตุ  เป็นปัจจัย               ให้เมื่อก่อนสิกขาบทมีน้อยและภิกษุตั้งอยู่ในพระ อรหัตผลมีมาก และอะไร               เป็นเหตุ  เป็นปัจจัย  ให้บัดนี้สิกขาบทมีมากและภิกษุตั้งอยู่ในพระอรหัตผล               มีน้อย               พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า  :-               “ ดูก่อนกัสสป  ข้อนั้นเป็นอย่างนี้คือ  เมื่อหมู่สัตว์เลวลง   พระสัทธรรมกำลัง               เลือนหายไป  สิกขาบทจึงมีมากขึ้น  ภิกษุที่ตั้งอยู่ในพระอรหัตผลจึงน้อยเข้า ”                                                 “ สัทธรรม ปฏิรูปยังไม่เกิดขึ้น ในโลกตราบใด                                                   ตราบนั้นพระสัทธรรมก็ ยังไม่เลือนหายไป  และ                                     สัทธรรม ปฏิรูปเกิดขึ้นในโลกเมื่อใด                                                   เมื่อนั้นพระสัทธรรมจึงเลือนหายไป                                         ทองเทียมยังไม่เกิดขึ้นในโลกตราบใด                                                   ตราบนั้นทองคำธรรมชาติก็ยังไม่หายไป   และ                                     เมื่อ ทองเทียมเกิดขึ้น  ทองคำธรรมชาติจึงหายไป                                                 ทองคำธรรมชาติจึงหายไปฉันใด พระสัทธรรมก็ฉันนั้น                                        สัทธรรม ปฏิรูปยังไม่เกิดขึ้นในโลกตราบใด                                                   ตราบนั้น พระสัทธรรมก็ยังไม่เลือนหายไป                                          เมื่อ สัทธรรมปฏิรูปเกิดขึ้นเมื่อใด                                                  เมื่อนั้นพระสัทธรรมจึงเลือนหายไป.”                                  “ ดูก่อนกัสสป     ธาตุดินยังพระสัทธรรมให้เลือนหายไปไม่ได้                ธาตุน้ำ  ธาตุไฟ ธาตุลม ก็ยังพระสัทธรรมให้เลือนหายไปไม่ได้ ที่แท้                โมฆบุรุษในโลกนี้ต่างหาก เกิดขึ้นมาก็ทำให้พระสัทธรรมเลือนหายไป                เปรียบเหมือนเรือจะอับปาง ก็เพราะต้นหนเท่านั้น   พระสัทธรรมยังไม่                  เลือนหายไป   ด้วยประการฉะนี้ ”                                             “ ดูก่อนกัสสป      เหตุฝ่ายต่ำ  ๕  ประการเหล่านี้  ย่อมเป็นไป                  ไปพร้อมเพื่อความฟั่นเฟือน      เพื่อความเลือนหายแห่งพระสัทธรรม                               เหตุฝ่ายต่ำ  ๕  ประการเป็นไฉน  คือ  ภิกษุ  ภิกษุณี  อุบาสก                อุบาสิกาในธรรมวินัยนี้   ไม่เคารพยำเกรง                             ในพระศาสดา  ๑      ในพระธรรม  ๑       ในพระสงฆ์  ๑                             ในสิกขา  ๑              ในสมาธิ  ๑                                 เหตุฝ่ายต่ำ  ๕  ประการเหล่านี้แล  ย่อมเป็นไปพร้อมเพื่อความ                ฟั่นเฟือนเพื่อความเลือน หายแห่งพระสัทธรรม ”                                                       “ ดูก่อนกัสสป      เหตุ  ๕  ประการเหล่านี้แล    ย่อมเป็นไป                พร้อมเพื่อความตั้งมั่น   ไม่ฟั่นเฟือน  ไม่เลือนหายแห่งพระสัทธรรม                             เหตุ ๕ ประการเป็นไฉน   คือ  ภิกษุ  ภิกษุณี  อุบาสก  อุบาสิกา                ใน ธรรมวินัยนี้    มีความเคารพยำเกรง                             ในพระศาสดา  ๑      ในพระธรรม  ๑       ในพระสงฆ์  ๑                             ในสิกขา  ๑              ในสมาธิ  ๑                             เหตุ  ๕  ประการนี้แล  ย่อมเป็นไปพร้อมเพื่อความตั้งมั่น                ไม่ฟั่นเฟือน   ไม่เลือนหายแห่งพระสัทธรรม”                                 จบสัทธรรมปฏิรูปกสูตรที่  ๑๓                                       จบกัสสปสังยุตที่  ๔                                 พระไตรปิฎกและ อรรถกถาไทย ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย จำนวน ๙๑ เล่ม (เล่มสีน้ำเงิน) เล่ม ที่ ๓๖ พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้าที่ ๖๓๕                                     กิมมิลสูตร (ว่าด้วยเหตุให้ศาสนาเสื่อมและเจริญ)              ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้ :-                          สมัยหนึ่ง  พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่  ณ เวฬุวัน  ใกล้พระนครกิมมิลา              ครั้งนั้น  ท่านพระกิมมิละได้เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับถวายบังคม              แล้วนั่ง   ณ  ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง      ครั้นแล้วได้ทูลถามว่า                          “ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ  อะไรหนอแล    เป็นเหตุเป็นปัจจัยเครื่องให้พระ              สัทธรรม   ไม่ดำรงอยู่นานในเมื่อพระตถาคตปรินิพพานแล้ว ”                             พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า                          “ ดูก่อนกิมมิละ   เมื่อตถาคตปรินิพพานแล้ว  พวกภิกษุ ภิกษุณี  อุบาสก              อุบาสิกา ในธรรมวินัยนี้   เป็นผู้ไม่เคารพ  ไม่ยำเกรงในพระศาสดา   ในพระธรรม              ในพระสงฆ์  ในสิกขา  ในความไม่ประมาท  ในปฏิสันถาร   ดูก่อนกิมมิละ                           ดูก่อนกิมมิละ  นี้ แลเป็นเหตุเป็นปัจจัยเครื่องให้พระสัทธรรมไม่ดำรง               อยู่นาน   ในเมื่อตถาคตปรินิพพานแล้ว ”             กิมมิละได้ทูลถามว่า                          “ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ   ก็อะไร  เป็นเหตุเป็นปัจจัยเครื่องให้พระสัทธรรม              ดำรงอยู่ได้นาน  ในเมื่อพระตถาคตปรินิพพานแล้ว”                         พระ ผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า                         “ ดูก่อนกิมมิละ   พวกภิกษุ  ภิกษุณี  อุบาสก อุบาสิกา ในธรรมวินัยนี้              เป็นผู้มีความเคารพ   มีความยำเกรงในพระศาสดา  ในพระธรรม  ในพระสงฆ์              ในสิกขา   ในความไม่ประมาท   ในการปฏิสันถาร                            ดูก่อนกิมมิละ   นี้แลเป็นเหตุเป็น   ปัจจัยเครื่องให้พระสัทธรรมดำรง              อยู่ได้นาน  นี้แลเป็นเหตุเป็น  ปัจจัยเครื่องให้พระสัทธรรมดำรงอยู่ได้นานใน              เมื่อตถาคตปรินิพพานแล้ว ”                                                                                      จบกิมมิลสูตรที่  ๑๐

มีผู้อ่านจำนวน : 3465 ครั้ง

	บทความที่เกี่ยวข้อง             มูลเหตุ ความเสื่อมแห่งพระสัทธรรม (๑)             มูลเหตุ ความเสื่อมแห่งพระสัทธรรม (๒)             มูลเหตุ ความเสื่อมแห่งพระสัทธรรม (๓)